Çocuk her ne kadar bağımsızlaşmayı arzu etsede anne ve babasına bağlıdır ve bu durumdayken fark etmesi öfke nöbeti yaşamasına sebep olur.
Öfkelenen bir çocuğa en gerçek yaklaşım, çocukla birlikte öfkelenmemek yani sakinliğimizi koruyabilmektir. Şöyle düşünün karşınızda avazı çıktığı kadar bağırarak ağlayan bir çocuğunuz var ve siz de onunla birlikte öfkeleniyor ve ona bağırmaya başlıyorsunuz. Pekala bu işe yarıyor mu? Hayır bilakis çocuk kendisi anlamayan ve kendisine öfke ile karşılık veren şahsa karşı öfke biriktirmeye başlar ve bu biriken öfke vakitle öfke patlamalarına döner. Yapacağınız şey öfkesini yaşamasına izin vermenizdir, hissine değil davranışına hudut koymanızdır, pekala nasıl? Mesela; “Oyuncaklarını toplamak istemiyorsun dimi ve bundan ötürü da öfkeleniyorsun hı hı lakin dağıttın oyuncakları toplaman gerekiyor zira oyuncaklarını toplamadığında yeni bir oyuncak oynamamayı da seçmiş olursun” formunda hem his ve niyetini anlamış hem de seçimi ona bırakmış oluruz. Çocuğun yaşına ve gelişimine bakarak; pekiştireçler kullanabilir, alternatiflerler sunabilir ya da dikkatini farklı bir alana da çekerek hislerini regüle etmesinde çocuğa yardımcı olabiliriz. Bu yollarla çocuğun anlaşılmamış, engellenmiş ya da reddedilmiş üzere olumsuz hislerin önüne geçerek öfke krizlerinin önüne geçebiliriz.
Kimi çocuklar daha sonlu,bu daha çok ne ile ilgili olabilir ?
Kimi çocukların daha fazla hudutlu olması, anne ya da babasının da sonlu olması ile ilgilidir. Ya da çocuk geniş bir ailede yaşıyorsa o meskenin öteki üyelerinden birileri hudutlu ise çocuk da sonlu yapı geliştirir. Mesela öfke anında öfkesini denetim edemeyip kapı çarpan ya da yere kumanda fırlatan birini gören çocuk, kendi de öfkelendiğinde emsal reaksiyonları gösterir ve şöyle bir fikir geliştirir: “Demek ki öfkelendiğimizde kapıları çarpmalıyız ve elimizde ne varsa sağa sola fırlatmalıyız.” Bu çıkarım ile çocuk yetişkini rol model alır.
Hibya Haber Ajansı
