Zelzelenin acılarından bahsetmek artık âlâ gelmiyor. Yarar da getirmiyor esasen. Bizim artık tahlillere, uzun soluklu iş ve his birliklerine, samimi ve uzman işi yönlendirmelere muhtaçlığımız var. Dayanılmaz bir dayanışmanın giderek büyümesine, güçlenmesine şahit olduk, ne kadar gururlansak az. Lakin artık dramatik fotoğrafların altına daha da dramatik müzikler döşeyerek acımıza hayıflanma basamağını geçerek bilgi transferinin ve ruhsal yararın peşine düşmemiz gerek, bence düştük de. Ben ve tanıdığım tanımadığım tüm uzman arkadaşlarım, herkes kendi alanında çalışarak zelzeleden etkilenen toplumumuzun lakin özellikle 10 vilayetimizi kapsayan bölgenin faydasına çalışmalar üstlendi. Ben de üzerime düşeni, bir vatandaş ve bir doktor olarak madden ve manen üstlendim lakin vazifemiz burada bitmiyor. Bu uzun bir maraton. Sarsıntı bölgesinde kalanların hayat şartlarının güzelleştirilmesi gereksinimine karşılık vermeye ek olarak zelzele bölgesinden ülkenin dört bir yanına dağılmış ve sıfırdan bir hayat kurmak zorunda kalmış herkesin imdadına yetişmeye çalışacağız. Elbette kolay olmayacak fakat elden gelenin en düzgünü olacak.
Sanırım hepimizi en çok yaralayan şey, sarsıntıda kaybettiğimiz çocuklar ve anneler oldu, özellikle da gebe anneler. Dünyanın en hoş seyahatini yarım bırakarak bu dünyadan göçen anneler kalbimizi acıyla inletti. Ve tekrar en çok sevindiren onların kurtuluşu oldu sanırım. Enkazdan canlı çıkan her bebeğe, çocuğa ve dahi her anneye kalbimiz patlayana dek ağladık. Ve çoklardı. Maalesef ve uygun ki çoklar. Keşke öbür türlü olsaydı lakin yeniden de her şartta ömür kutsaldır. Düzgün yaşamaları, acılarını daha hafif hissedebilmeleri için ruhsal dayanak başta olmak üzere, çabalayacağız.
Enkazdan çıkan gebeler, lohusalar, yeni doğmuş bebekler için çok kaygılı olduğunuzu biliyorum. Ancak inanın düşündüğünüzden daha güçlüler. Denetim ve doğum için tam donanımlı hastanelere erişimleri olmasını elbette isterdik. Lakin fedakar sıhhat çalışanları, bir sedye üzerinde bir baş feneriyle de kusursuz doğum yaptırabiliyorlar. Ayrıyeten doğumların çok kıymetli bir kısmı da bölgeden tahliye sonrasında donanımlı sıhhat kuruluşlarında gerçekleştirildi. Limanda hastaneye dönüştürülmüş gemilerde de pek çok güçlü bayan, annelik seyahatine başladı.
Şimdi doğum sürecine girmemiş hamileler içinse takip edilmesi gereken ögeler var. Ağrı, baskı, kanama durumlarının gerçekleşmesini beklemeden rutin muayenelerinin yapılması, ultrasonla bebeğin kalp atışlarının alınması, olağan dışı rahatsızlıklar kelam mevzusuysa ayrıntılı tetkiklerin yatarak tamamlanması öncelik olmalı. Bunların titizlikle yapıldığını kabul ederek söylüyorum ki bebek enkaz altında ziyan görmediyse, annenin sıhhat durumu uygunsa doğumun meselesiz tamamlanması pek mümkün.
Sarsıntının ruhsal tesirlerinin, anneden bebeğe geçtiğini ve bebeğin anne karnında gerilime girdiğini söyleyebilirim evet fakat tıpkı vakitte anne karnının bir bebek için dünyanın en sağlam, en korunaklı yeri olduğunu da belirtmek gerekiyor. İki mucizenin yaralarının da toplumumuzun ve sevdiklerinin eforlarıyla sarılacağını düşünüyor ve buna kalpten inanıyorum.
Bugün tıbbi bilgiler vererek kimseyi sıkmak istemedim. Biliyorum ki güzel gerçekler duymaya da muhtaçlığımız var. Annesiz kalmış bebeklerin sızısını inkar edemem lakin onların inançta yaşamaları için de sürecin takipçisi olacağız, hem de daima birlikte.
Peki anneler ve bebekler için ne yapabiliriz? Öncelikle sivil inisiyatif, depremzedelerin şahsî ziyanlarını yok etmek için var gücüyle çalışıyor. Sayısız elden büyük bir dayanışma ağı oluşturduk. Bir hamilenin doğumunu evvelce hayal ettiği biçimde gerçekleştirmesi için çalışabilirsiniz. Bebeğin eşyalarının tertemiz ve eksiksiz hazırlanması, lohusanın yanağına allık, saçına fırçanın, dantelli geceliğinin düşünülmesi, inanın çok şeydir. Zira moral ve heves, inanılmaz ilaçlardır. Elden ele uzatacağımız ne çok hoşluk var. Elleriniz kaygı görmesin.
Etrafınızda, mahallenize yakınlarınıza taşınmış hamile, lohusa, çocuklu aile varsa öncelikle devletin ve lokal idarelerin resmi olarak tanıdığı haklardan faydalanmalarını elbette dilek ederiz. Lakin toplumsal toplum olarak yapabileceklerimiz de direkt gereksinimlerine yönelik samimi bir ilgi olarak çok büyük değerdedir. Birbirimize muhtaç olmak değil fakat birbirimize görünmez bağlarla ve düzgün ki bağlıyız.
